Het zit er weer op!

De HomeSport Events zijn weer voorbij. Wat een GE-WEL-DIG evenement is dit toch. Ongeëvenaard wat mij betreft, maar ik ben bevooroordeeld. Hoe dan ook voor mij één van de mooiste weekenden van het jaar zo niet, het mooiste.

Dankzij meer dan 1000 betrokken sportievelingen, vrijwilligers, begeleiders en noem ze maar op werd het HomeSport Events weer een doorslaand succes. Bijna 1,3 miljoen opgehaald samen en met ons team Fluffy Rabbit brachten we samen € 60.000,- euro bij elkaar en daar ben ik reuze, reuze trots op.

Met al die maffe sportieve fietsers, hardlopers en wandelaars legden we in ongeveer 24 uur 500, 240 of 120 kilometer af en dat in estafettevorm. In weer en wind, door dag en nacht. Wat een feest. Wat afzien ook! Prachtig, enerverend, slopend!

Emotioneel en teruggetrokken

Na afloop zit ik dan het liefst in een hoekje, bekijk het feestgedruis of spreek wat met bekenden en teamgenoten. Niet te opvallend, niet te ver vooraan. Daar ben ik niet zo van.

Het is een -emotionele- ontlading van weer een jaar actievoeren, motiveren, sponsors benaderen, teamgenoten zoeken, evenementen regelen, nachtzoenen ophalen, netwerken bezoeken en wat er allemaal bij komt kijken. Dat komt er dan uit bij de finish of eigenlijk tijdens dat hele weekend en dat is een heftig en tegelijk gelukzalig gevoel.

Ik ben ook gewoon apetrots op wat we hebben bereikt en wat we elk jaar, al 8 jaar lang, samen als team hebben neergezet en opgehaald.  Dat maakt me elke keer toch ook weer emotioneel. Nog een reden om me even in mezelf terug te trekken, laat anderen maar de kartrekker zijn van het feestje na afloop.

Wat ooit 20 jaar geleden begon met een verblijf in het Ronald McDonaldhuis Rotterdam heeft er toe geleidt dat we nu ons jaar in – jaar uit, inspannen om de het Kinderfonds en dus de Ronald McDonaldhuizen te ondersteunen. Met liefde, met passie, met frustratie soms ook, maar vooral met veel plezier.

Hoe het begon

Sinds het verblijf in dat ene huis te Rotterdam ben ik langzaam verknocht geraakt aan de huizen, maar dat is niet de enige reden dat ik met veel inzet de huizen zal blijven steunen.

Bij de start van onze deelname, inmiddels 8 jaar geleden, ontdekte ik hoe ik eindelijk van waarde voor de mensen om me heen kon zijn met iets waar ik echt een bijdrage in kan leveren. Ik leerde van mezelf hoe ik me als mens én als ondernemer, kon inzetten voor anderen en stortte me daar vol passie op.

Het respect dat ik terug krijg van de mensen uit de Kinderfonds organisatie én mijn naasten voor deze inzet is hartverwarmend en elk jaar weer meer dan genoeg om tijdens de Homeride natte ogen van te krijgen, al was dat deze keer ook omdat ik mijn eigen doelen simpelweg niet kon halen. Mijn lijf wil nu eenmaal niet altijd wat ik wil.

Niet uit te leggen

Het is onmogelijk voor mij om aan buitenstaanders uit te leggen wat dit evenement met mij doet. Waarom ik even tijd voor mezelf nodig heb na afloop, hoewel ik tegelijk hoop dat mensen me opzoeken, feliciteren, op de schouders slaan, knuffelen. Dat heb ik eigenlijk ook gewoon nodig. Zo super tegenstrijdig, dat maak ik -zelfs als introverte mens- niet vaak van mezelf mee.

Ik merk dat ik ook geen behoefte heb aan het delen van mijn ervaringen anders dan met ingewijden, de intimi. Zij die erbij waren. Het lukt me simpelweg niet om dat intense gevoel dat ik ervaar bij de afsluiting van weer een jaar buffelen, over te brengen -die tranen zijn zeker niet alleen van vermoeidheid- dus begin ik er niet eens aan.

Stom he? Ik zou er vast op zijn minst wat begrip mee opwekken bij de niet HomeSporters. Maar het lukt me niet.

De start

Aan het begin van het seizoen dacht ik het best wel op de rit te hebben, maar ik moet eerlijk zeggen dat me dat nog niet is mee gevallen. Ik nam bewust gas terug na de vorige zomer en hoopte dat er anderen zouden opstaan om de kar te trekken, maar dat is maar ten dele gelukt.

Ons bestuur was wel op orde dacht ik, maar op essentiële punten rammelt het nog en daar waar we initiatieven nodig hadden ontbraken die. En dan moet je een half jaar later toch weer gewoon aan de bak. Dan blijken teams niet goed gevuld (12 Riders voor 2 teams is te mager), dan blijkt de sponsorcommissie weer verstek te laten gaan en 3 maanden voor de start is er geen euro opgehaald. Kortom werk aan de winkel.

Gelukkig zijn er ook bestuurders die meer doen dan van ze gevraagd wordt. Top! Klasse! Dank! Daar wordt ik blij van.

Tegelijk ook spijtig dat er pas weer echt beweging kwam in bijvoorbeeld de sponsoring (voor extra fietsers was het eigenlijk al te laat) als ik dat dan weer zelf oppak. Niet mijn favoriete afdeling, niet mijn rol, maar toch.

Als je dan 3 maanden later bij de start toch een gemiddelde weet te scoren per team van meer dan 15k dan blijkt dat het ook gewoon in kortere tijd, met extra veel  energie, kan en we gewoon 15% hoger scoren dan de voorgaande jaren en dat maakt me dan wel oprecht blij.

Respect

Ik zei al dat ik het super vind dat ik altijd en iedere keer weer respect ervaar van vrijwel alle betrokkenen van de Ronald McDonaldhuizen en het kinderfonds.

Of dat nu de evenement coördinator is, de vrijwilligers langs de route, de managers van de huizen waar we voor op weg waren -zelfs de managers waar we niet voor op weg waren kwamen even knuffelen- en dat doet zo veel met me dat ik nu gewoon weer met tranen in mijn ogen dit ‘echte’ verslag zit te maken.

Ook toen teamgenoten mij een hart onder de riem kwamen steken toen ik uitviel, welden de tranen op. Natuurlijk omdat ik niet kon volbrengen wat ik wilde, maar zeker ook omwille van dat medeleven dat er gewoon in dit team zit. Of was ik gewoon te moe om het droog te houden 😊?

Tot slot

En ja hoe leg je dan zo’n weekend aan anderen uit?

Niet dus

Gewoon ondergaan maar en dan maak ik me weer op voor het volgende jaar. Maar niet meer afwachten. Integendeel, maar het heft dit keer meteen weer in handen nemen.

Die huizen zijn nu eenmaal erg belangrijk voor me geworden en ik voel me super gewaardeerd door de betrokkenen en die weten wat ik -en gelukkig nog een mooie groep anderen- er allemaal voor doen.

Het is goed zo. Misschien toch volgend jaar mijn tranen gewoon laten gaan. Niets te verbergen. Het doet nu eenmaal wat met me en zeker toen ik zelf uitviel.

Ik ga er volgend jaar gewoon weer voor en als dat weer ‘maar’ 200 kilometer fietsen is, dan zij dat maar zo.

Gelukkig zijn er in mijn team ook een paar die -vol adrenaline denk ik- meteen na het event al meteen willen evalueren. Heerlijk. Daar krijg ik dan weer energie van.

Dus, op naar volgend jaar.