Die hebben we immers niet meer nodig. Toch?
Het is een beetje haat- liefde verhouding tussen mij en HR managers. Ik maak er al tijden geen gebruik meer van en dus durf ik te stellen dat ik ze niet meer nodig heb. Mijn HR manager is vervangen door een ‘verandercoach’.
Maar waar komt dat dan vandaan?
Ik had een tijdje een HR manager op afroep. Enkele uren per week was deze bezig om structuur aan te brengen in ons HR beleid, maar steeds weer begon dat te wringen. Een op Ricardo Semler gebaseerde organisatie (democratisch te noemen bij gebrek aan een beter woord) regelt immers alle zaken zelf!
Als er een vraag rees over bijvoorbeeld de arbeidsvoorwaarden, dan stelden we de collega de wedervraag: ‘hoe zou jij het willen inrichten” en daar volgde dan weer een voorstel uit dat via onze besluitvorming werd goedgekeurd (of soms niet).
Zo worden sinds enkele jaren ook de salarissen samen besproken en hoeft een HR manager dus niet te denken voor ons in salarisschalen, werkervaring of leeftijd om een salaris vast te stellen. Mijn collega’s blijken heel goed in staat daar zelf over na te denken en dat met elkaar te bespreken. Voorstellen komen dan ook vanuit henzelf.
Nu lees ik dat een HR manager: “de schakel is tussen management en bedrijf, die ervoor zorgt dat het bedrijf of de organisatie en goed personeelsbeleid heeft”, maar dat doen mijn collega’s toch echt allemaal zelf. Ze houden zelf wel contact met mij als hun ‘manager’ en als ik er niet genoeg voor ze ben dan laten ze me dat wel weten.
Mijn collega’s hebben daarnaast 100% invloed op ons personeelsbeleid, zo ze dat willen, en handelen daarnaar.
Ook het aannemen van nieuwe medewerkers gaat met en door de collega’s. Daar komt geen HR aan te pas. Maar misschien moeten we HR medewerkers geen HR medewerkers meer noemen en krijgen ze een andere rol. Precies; die van ‘Verandercoach’ en helpen ze de organisatie naar een duurzame toekomst.
Of zien jullie dat anders?